/ El establo de Pegaso: Curiosidade, Estíbaliz Espinosa

martes, 6 de marzo de 2018

Curiosidade, Estíbaliz Espinosa


::dopamina:: procrastinando::

El circuito de recompensas del cerebro a un paso de saber la respuesta. Es ahí donde sientes el tirón gravitatorio. La dopamina. Antes que tú, ya otras habían armado con el hastío fuegos artificiales en su encéfalo. Un pie en Pangea y el otro en un link sobre la flotabilidad a gas de un Nautilus.

Una mano en los labios y otra a ras de un coleóptero que admira la rotación celeste. Un ojo en el telescopio. Otro en prisma de camaleón para leer esto. De la lengua de ese camaleón a la de la orquídea Serapias lingua...Ya no sabes ni qué tenías que hacer en esta mañana ambarina.

La leche se sale por fuera, caen manzanas de puro aburrimiento
coliflor con orejas, grelos sin peinar
y la yurta sin barrer.

Te rodean manuscritos de neutrinos
ni demasiado cerca ni demasiado lejos:
a la distancia justa como para un espontáneo: «Y qué rayos es?»

La constelación más hermosa es la que une las neuronas de esa niña con el polen que acaba de soplar
rumbo a por ahí
ni demasiado cerca ni demasiado lejos.

Estigmas de oro de la curiosidad.
La dopamina de saber un poco más.
Perder la forma humana.

Estíbaliz…Espinosa, Curiosidade, traducción al castellano de la autora.


::dopamina:: procrastinación::

O circuíto de recompensas do cerebro a un paso de saber a resposta.
AÍ é onde notas o tirón gravitatorio. A dopamina. Antes ca ti, outros xa
Arrellaran co el fastío fogos de artificio no encéfalo. Un pé en Panxea e o outro nun link sobre a flotabilidade a gas dun Nautilus.

Unha man nos labios e outra a ras dun coleóptero que admira a rotación celeste. Un ollo no telescopio. Outro en prisma de camaleón para ler isto.
Da lingua dese camaleón a da orquídea Serapias lingua... Xa non sabes nin o que tiñas que facer nesta mañá ambariña.

O leite sáese por fora, caen manzás de puro aburrimiento
coliflor con orellas, grelos sin peitear
e a iurta sin varrer.

Rodeánte manuscritos de neutrinos
nin demasiado preto nin demasiado lonxe:
á la distancia xusta como para un espontáneo: «E qué raio é?»

A constelación máis fermosa é a que une as neuronas de esa nena co pole que acaba de soprar
rumbo a por aí
nin demasiado preto nin demasiado lonxe.

Estigmas de ouro da curiosidade.
A dopamina de saber un pouco máis.
Perder a forma humana.

Estíbaliz…Espinosa, Curiosidade, 2017


Estíbaliz Espinosa Río
Autora de 6 libros de poesía, publica tamén relato curto e ensaio con enfoque nunha cultura única: a simbiose entre a Ciencia e as Humanidades, así como a constelación que forman palabra, ciencia, muller e tecnoloxía.

1 comentario:

Portuguesito dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.